In gesprekken valt het me op dat mensen in rouw na een overlijden zich vaak niet begrepen voelen door de reactie van de omgeving: ‘Je moet je er overheen zetten. Hij had toch een mooie leeftijd. Je moet meer naar buiten. Je moet hem loslaten …..’. Dit zijn goed bedoelde reacties, maar ze helpen niet, integendeel ze maken de eenzaamheid van rouwende groter.
Hier volgen enkele tips in het omgaan met rouw:
- Praat over het verlies: De overledene wordt vaak ‘doodgezwegen’ omdat men denkt dat herinneringen ophalen de pijn terug oproept. Het tegendeel is waar. Het verkleint de eenzaamheid en geeft de rouwende de mogelijkheid om herinneringen op te halen en gevoelens te delen.
Zet de verjaardag en sterfdag van de overledene in je agenda en laat weten dat je aan hem of haar denkt. - Ga de ontmoeting met de rouwende niet uit de weg. Je steun is belangrijk.
Geef geen ‘goede’ raad. Wat jij denkt of wat voor jou zo is, is misschien totaal anders dan wat de rouwende erover denkt. Vraag en luister, zeg niet te snel dat je het begrijpt. Echt begrijpen hoe iemand anders zich voelt, is bijna niet te doen. - Vraag ‘waarmee je kan helpen?’ De rouwende weet vaak zelf heel goed wat hij nu nodig heeft.
- Luister: Laat de rouwende vertellen. Probeer de pijn niet op te lossen. Benoem gevoelens van angst, kwaadheid en schuld niet als negatief. Al de gevoelens mogen er zijn en zijn normaal.
Je kan je eigen onmacht benoemen: “ik weet ook niet goed wat te zeggen” - Zeg niet ‘ik kom op bezoek’ of ‘ik ben er voor je’ als je niet weet of je dat kunt waarmaken.
Esther Meuwis, Vrijzinnig Humanistisch Consulent
