Dat zat zo. Een bijzonder koppel, en zo ben ik er intussen al heel wat tegengekomen, hield hun ceremonie in West-Vlaanderen. Een eind rijden vanuit het Leuvense, maar dat was van tevoren afgesproken en omdat je tijdens een begeleidingstraject toch wel echt een band opbouwt met sommige van die koppels, begon ik met plezier aan de rit. Ik had even overwogen om er een weekendje Flanders’ Fields van te maken, maar het weerbericht was niet van aard om de zee op te zoeken. Wisselvallig en veel wind. Heel veel wind. Dat merkte ik meteen onderweg, toen de auto – treinen naar de Vlaanders was een net te zware uitdaging – geregeld zijwind pakte.
Als een Zwitserse trouwt met een Braziliaan, krijg je op het feest - ze hebben het geteld – dertien nationaliteiten bijeen. Al was de fotograaf een Fransman, sprak de vader van de bruidegom enkel Portugees en de moeder van de bruid enkel Duits in twee varianten, iedereen begreep mekaar met de glimlach.
Het koppel had een bijzondere plek gevonden voor hun internationale feest: een verbouwde schuur net buiten Dranouter was de feestzaal, het woonhuis ervoor bood onderdak aan een aantal gasten, en Flanders’ Fields is niet alleen bezaaid met oorlogskerkhoven, maar ook met plenty B&B’s, dus plaats genoeg om de vele gasten van over letterlijk de hele wereld onderdak te bieden na het feest.
Achter de schuur lag een grote weide en vooral een pracht van een oude boom – het merk moet ik schuldig blijven – waaronder de ceremonie zou plaatsvinden. Er stond een ruwhouten, zelfgetimmerde bank voor het koppel en een ditto lezenaar die dapper tegen de wind probeerde op te tornen, wind die in Vlaamse velden over maisvelden en bietenakkers zonder enige weerstand van op zee kwam aanstormen.
Het werd een prachtige ceremonie waarbij iedereen een soms geïmproviseerde rol mocht spelen. Het gipskruid dat in gewichtig glazen bokalen moest staan langs de gang tussen de houten klapstoelen voor de gasten, vloog alle kanten op maar werd door attente vrienden telkens weer terechtgewezen.
Een tante uit Zwitserland – ze stelde zichzelf niet als dusdanig voor maar haar Duits was heerlijk! – stelde zich vrijwilliger om de papieren van de speech op hun plek te houden, en dat was beslist geen overbodige luxe! Een kartonnetje om de handmicrofoon zorgde ervoor dat de gasten de stemmen van de getuigen en familieleden hoorden en niet alleen het woeden van de westenwind.
Het kapsel van de bruid was prachtig en bijzonder stevig opgestoken door haar vriendinnen. En dure kappers waren er voor de rest gelukkig ook niet aan te pas gekomen, want haren zwiepten in ogen en monden dat het een lust was.
Ik had letterlijk de handen vol: de micro-in-papieren-windhoes in bedwang houden, speechbladen omdraaien, mijn haren uit de mond halen. Een staart, daar dacht ik te laat aan.
Nooit heb ik kledingadvies zo geapprecieerd als het moment dat de getuige en beste vriendin van de bruid in een prachtig donkerblauw chiffonkleedje in het Schweizerdeutsch aan haar speech begon.
Doe een andere jurk aan, mama, zei mijn dochter voor ik vertrok, want deze gaat veel te veel opwaaien. Gelukkig had de getuige wél nog een hand vrij om een volledige Marilyn Monroe te voorkomen.
Ach, het paste gewoon in de ongedwongen en vrolijke sfeer van het huwelijk. Maar hoe dan ook, ik denk dat mijn briljante Antwerpse lesgevers van de opleiding Vrijzinnig-Humanistische plechtigheden trots op me zouden zijn. En op de multi-inzetbare toegepaste vakantiewerkervaring van mijn dochter.
Nog even zeggen: de reacties na de ceremonie waren enthousiast, bruid en bruidegom gelukkig, de hapjes internationaal, het gezelschap bijzonder gevarieerd, open en vriendelijk. Kortom, dit was een ervaring om in te kaderen.
Ik ben zo blij dat ik vrijwilliger mag zijn bij het huisvandeMens!
Sonja Callay
