Renata: Zet je voelsprieten op!

 

“Ik geef hier al twintig jaar les! Soms zie ik leerlingen jarenlang in de academie. Van in het tweede leerjaar tot in het zesde middelbaar. Dat is meer dan tien jaar. Dan leer je elkaar kennen. Sommige leerlingen zie ik het ene jaar wel in mijn klas, en daarna weer een jaartje niet. Of sommige gaan iets anders doen: theater of muziek. En dan zie ik ze hier toch nog rondlopen. Of ze zoeken me op, soms jaren nadat ze bij me in de les zaten. Hey Renata! Ken je mij nog! En bijna altijd ken ik hun gezicht dan nog. Maar namen zijn soms moeilijk.

Ik heb van mijn passie mijn werk kunnen maken. Ik doe dit werk al twintig jaar, maar nog altijd even graag. Ik werk hier met kinderen en jongeren in de algemene beeldklas.

Ik wil hen iets van mijn passie laten proeven. Hen leren zich te uiten met beelden. Ik wil mijn leerlingen breed leren kijken. Nieuwsgierigheid en openheid van geest in hen opwekken. Ik wil hen de goesting geven om op avontuur te gaan. Altijd en overal. Zet je voelsprieten op! En neem alles mee wat je rondom je meemaakt. Het zijn allemaal dingen die je maken tot wie je bent. Waar je door groeit.

In de klas zijn we bezig met kunst. Beeldende kunst. En in dat werk probeer ik mijn bijdrage te doen aan de persoonlijke ontwikkeling van mijn leerlingen. Maar ook aan hun welbevinden. Ik wil dat mijn leerlingen gelukkig kunnen zijn in mijn les. Voor sommige leerlingen, vaak ook jongeren uit de middelbare school, is de beeldles ook echt een rustpunt. Een moment waarop ze maar met één ding bezig mogen en moeten zijn. Ze leren er ontspannen genieten, zonder met drie dingen tegelijk bezig te zijn.

En ik krijg zo veel van hen terug! Inspiratie. Frisheid. Voldoening. Dit werk houdt me jong en nieuwsgierig. Ik ben ook altijd blij verwonderd te zien dat leerlingen iets kunnen met mijn opdrachten. Soms gaat dat in de richting die ik verwacht had. Dan denk ik: ok, gelukt! Maar als mijn opdracht een leerling naar een voor mij heel onverwachts idee leidt, dan ben ik misschien nog wel gelukkiger. Dat geeft mij dan inspiratie. Al die ideeën, al die kunstwerken. Dat geeft me zoveel zuurstof.

Hoe ik in Hasselt terechtkwam? Twintig jaar geleden werkte ik in mijn toenmalige en huidige woonplaats Diest als zelfstandige in bijberoep met groepen rond beeldende kunst. Ik kreeg een aanbod uit Hasselt, waagde de sprong naar het deeltijds kunstonderwijs en ik ben er niet meer weg gegaan.”

Ik wil mijn leerlingen de goesting geven om op avontuur te gaan. Altijd en overal. Neem alles mee wat je rondom je meemaakt. Het zijn allemaal dingen die je maken tot wie je bent. Waar je door groeit

Verhaal opgetekend door: Jan-Willem Smeyers

Foto: Carlo Valkenborgh

"Ik wandel, zoals ongeveer elke week, door de schuifdeur van de Hasseltse academie. Het SASK. Stedelijke academie voor schone kunsten. Deze keer kom ik geen kind ophalen, zelfs geen kind van mijn vriendin. Ik ben op zoek naar verhalen uit de Katarinawijk. En die hoop ik te vinden bij Renata Poels. Maar eerst moet ik haar herkennen in de drukke cafetaria waar we afspraken. Het is hier, zoals meestal, een gezellige drukte. Aan elk van de twintig tafels zit wel iemand. Ouders, met laptop, tijdschrift, boek of gezelschap, wachten tot hun kind klaar is met de les in een of andere kunstvorm. Of kinderen wachten op hun ouders. Er zitten ook halve, of wie weet, hele gezinnen rond de tafel. Ook altijd aanwezig in de ruimte: tijdelijke tentoonstellingen van werk van leerlingen. Ik ga er zelden zomaar voorbij. Er is altijd iets wat me trekt. Zoals vandaag: mijn afspraak met Renata. Tijdens ons gesprek komt er om de halve minuut een leerling, jong maar vaak ook volwassen, door de schuifdeur. Velen blijken Renata te kennen, en groeten of glimlachen enthousiast als ze haar zien." Jan-Willem