Mojgan Vatanabadi: Niet voor het geld, maar vanuit het hart

 

“Respect hebben voor ieders religie, ook voor wie er geen heeft, dat vind ik heel belangrijk. 

In 1965 werd ik geboren in de Perzische stad Rasht. Na de Iraanse revolutie van 1979 kwam Ayatollah Khomeini aan de macht. Op mijn zestiende werd ik opgepakt omdat ik me verzette tegen zijn regime dat de Iraniërs onderdrukte. Twee jaar lang leefde ik in een kleine kamer, samen met dertien andere meisjes en twee moeders. We waren politieke gevangenen. Twee jaar later mocht ik terugkeren naar huis en naar school, maar eens per maand werd ik ondervraagd door de politie over wat ik deed en wist. Er was geen vertrouwen. Overal waren er spionnen die onze levens controleerden. 

Toen ik op mijn 29e trouwde in Teheran, kreeg ik voor het eerst weer persoonlijke documenten. De controles en ondervragingen gingen ook na mijn huwelijk verder. Mijn man en ik hadden geen religie meer, maar naar de buitenwereld toe gedroegen we ons als moslims. Moslim zijn was verplicht in ons land. 

Toen er in 2000 rellen uitbraken aan de universiteiten, zijn we met onze tweejarige zoon weggevlucht uit Iran. We hadden samen één paspoort en vlogen via Turkije naar Servië. Een maand lang waren we onderweg naar Frankrijk, in bootjes, auto’s en vrachtwagens. We hadden daarvoor veel geld betaald aan mensensmokkelaars. Onderweg werden we omringd door vele andere vluchtelingen. 

We strandden in Calais, een heel gevaarlijke plaats, omdat we naar Engeland wilden, waar een neef van mij woonde. Een andere Iraanse vluchteling raadde ons toen aan om naar België te gaan. Na twee weken in het Klein Kasteeltje in Brussel mochten we naar het opvangcentrum in Houthalen. Een jaar later kregen we van het OCMW een plek in een huis met vier andere gezinnen in Meulenberg. 

Zes maanden na onze aankomst in België hadden we een werkvergunning gekregen. Mijn man, die in Iran een diploma psychologie behaald had, kon aan de slag bij begrafenissen De Backer-Put. Heel lieve mensen waren dat! Dankzij dat werk konden we sparen en een goedkoop huis kopen in de Katarinawijk. Na de verbouwing van de bovenverdieping kwamen we hier wonen. Dat was in 2009. 

Ik vind niet alles goed aan de Perzische cultuur, maar wel het respect voor ouderen en familieleden. Omdat wij de Belgische nationaliteit hadden, kon mijn mama in 2009 overkomen uit Iran en bij ons komen wonen. Voor haar kunnen zorgen vind ik heel belangrijk. 

Toen we ook de benedenverdieping van ons huis verbouwd hadden, hadden we meer ruimte voor ons gezin en in 2011 kwam er een tweeling bij: een zoon en een dochter.

In de Katarinawijk wonen is praktisch want de scholen zijn dichtbij en we kunnen te voet naar het centrum van de stad en de bibliotheek. Ik ben niet religieus maar ik ga wel graag naar de Sint-Catharinakerk. Het is er rustig en mooi. 

Al tien jaar ben ik vrijwilliger bij Ligo, voorheen Centrum voor Basiseducatie vzw. Samen met Marie De Lorenzo doen we allerlei acties rond wellness en catering, met en voor vrouwen van verschillende culturen. Vrouwen van Marokkaanse en Turkse roots halen we zo uit hun thuisisolement. We maken hen zelfstandiger en weerbaarder. 

Drie keer per maand kunnen de vrouwen voor enkele euro’s genieten van wellness bij Ligo. Ik geef hen voetreflexbehandelingen en massages. Ontharingen doe ik ook. We maken samen ook natuurlijke maskers. 

We zijn ook creatief met klei, zeep en andere materialen, en wat we maken, wordt verkocht voor het goede doel. Jaarlijks organiseren we een vrouwenfeest waarop ook kinderen welkom zijn. 

In de vzw Hilal Zan verzorgen we, ook samen met Marie, de catering met multiculturele gerechten op familiefeesten en evenementen. Dat is heel populair in Hasselt! Op vrijdag 20 mei zorgen we voor hapjes tijdens de ‘24 uur tegen armoede’ die Avansa Limburg organiseert. Iedereen mag komen. Reserveer wel op voorhand. 

Ik ben echt blij dat ik dit allemaal kan doen voor en met andere vrouwen. Niet voor het geld, maar vanuit mijn hart.

Ik ben ook blij dat ik hier kan wonen met mijn gezin. Grote dromen heb ik niet, voor mezelf toch niet. Mijn droom voor alle mensen is: geen oorlog meer. Nu niet en nooit meer.”

Respect hebben voor ieders religie, ook voor wie er geen heeft, dat vind ik heel belangrijk.

Verhaal opgetekend door: Bernadet Wehenkel

Foto: André Janssen (student fotoatelier SASKH)

Bernadet Wehenkel

"Mojgan Vatanabadi woont met haar moeder, man en drie kinderen vlak bij Ontmoetingscentrum Sint-Katarina. Het lijkt wel of een hand mijn maag omklemt terwijl ik naar haar verhaal luister.
Tweeëntwintig jaar geleden startte Mojgans tweede leven. Vandaag zit er een vrouw tegenover mij die heel gelukkig is met haar gezin, met de plek waar ze wonen, de mensen die hen omringen en het vrijwilligerswerk waar ze zich met heel haar hart voor inzet. Ik ben blij voor haar!"