Marieke Govaers: Het Katarinaplein is een geweldig dorp!

“Ik woon niet in Hasselt. Wel in As. Maar ik werk wel in de Katarinawijk. Op het Katarinaplein.

Wel … op een bepaald moment werkte ik in schoonheidssalon Mar Le Beau op de Bampslaan in Hasselt. Ik maakte daar shiften tot een eind in de avond. En dus zocht ik een kapper waar ik na mijn werk nog terecht kon. Ik vond kapper Wim. En zo maakte ik kennis met het Katarinaplein, waar hij zijn zaak had en nog steeds heeft.

Ik was meteen verkocht aan het plein! Ik vond het een heel leuke plek, het grasplein zo midden tussen de flatgebouwen. Er is heel veel beweging. Het is eigenlijk een dorp in de stad. Ik keek vanuit de kappersstoel naar buiten en zag een supergezellig, levendig maar tegelijk gemoedelijk plein. Kapper Wim, die mijn hele carriere als werknemer kende, hoorde mij grommelen over één van mijn toenmalige bazen. Hij zei: Marieke waarom start je hier niet je eigen zaak. En ik zei: als hier ooit een pandje vrij komt, dan kom ik af!

Enkele maanden later werd ik ontslagen. Dat was niet de eerste keer. Ik wil altijd mijn eigen ding doen. Ik ben koppig. Als ik vind dat een bepaalde behandeling op een bepaalde manier gedaan moet worden, dan wijk ik daar niet van af. Ik kijk naar wat de klant nodig heeft. En dat wil ik geven. En dat botst soms wel eens natuurlijk. Dus zat ik weer zonder job.
De dag van mijn ontslag ben ik instinctief beginnen rijden. Ik kwam terecht op het Katarinaplein. Het pand naast kapper Wim stond vrij! Op de deur hing een gsmnummer en de twee minuten stond de verhuurder aan het pand. We zijn naar binnen gegaan en ik heb gezegd: ik pak dit. 

Daarna moest ik naar huis rijden en het aan mijn partner vertellen. Hij nam een glas whisky, ging zitten en dacht na. Na vijf minuten zei hij: ‘Misschien is het zo toch maar beter want om de twee jaar word jij toch buiten gegooid. Misschien is een eigen zaak dan inderdaad het beste.’

Het was natuurlijk wel een impulsieve beslissing.
Ik herinner me nog dat ik met mijn schoonvader aan het behangen was. Toen kwam er een man spontaan binnen gestapt. Hij vroeg: wat gaat dat hier worden? En hebt gij een marktonderzoek gedaan? En gij denkt dat dit gaat werken?
En inderdaad. Het eerste half jaar was echt niet gemakkelijk. Toen heb ik wel eens getwijfeld of ik wel de juiste beslissing had genomen. 

Ik heb heel wat weerwoord van de mensen in de wijk gehad. Dat gaat hier niet werken. Koop maar geen cadeaubon bij haar, want zij gaat toch failliet. Mensen spraken vaak over mijn zaak, maar niet altijd positief of vertrouwensvol. Maar ik bleef mijn best doen. Ik dacht: niet geschoten is altijd mis. Het leek me ook echt een goede locatie. Veel mensen moeten hier wekelijks zijn. Er is het cultuurcentrum, het Vrijzinnig Punt, het ziekenhuis...
En inderdaad: nu zijn er heel wat ouders die hun kinderen afzetten aan de academie en dan tijdens die les naar mij komen. Of ze komen door nadat ze hun kinderen naar de kleuterschool of de lagere school hebben afgezet. 

Maar in het begin zat ik dus vaak op mijn stoel buiten aan mijn deur, want het was lang niet altijd druk. Misschien heeft dat zelfs geholpen. Buiten op mijn stoel werd ik deel van het plein. Mensen spraken mij aan en leerden mij kennen. Wat er ook van zij: het begon plots toch te draaien. In het begin waren mijn klanten mensen van op het plein. Na een tijd is dat als een olievlek uitgespreid naar Hollands veld, Sint-Jans-plein, tot in heel Hasselt. Nu komen mensen zelfs vanuit Brussel of Boom voor mijn behandelingen. Omdat wat ik doe vrij uniek is. En omdat mijn klanten vaak en heel positief spreken over mijn zaak.

Mijn specialisatie is bindweefseltechnieken. Ik masseer dus gezichten. En van ieders gezicht kan ik al heel veel aflezen. Je voelt aan welke spier gespannen is, hoe die mens zich voelt. Welke emotie op dat moment dominant is. Emoticons, hoe die eruit zien, zo zien wij er ook uit. Een frons rond de mond vertelt mij bijvoorbeeld dat er veel verdriet bij die persoon ligt. Iemand die heel veel stress heeft, klemt de kaken op elkaar. Als je dat los masseert, krijg je een enorme relaxatie op je gelaat, maar ook op je lichaam en je hele organisme. Bij mij klanten komt daarbij veel emotie los. 

Ik wil de volledige mens achter de klant helpen. In totaliteit. Want schoonheid zit naar binnen. En als ik ervoor kan zorgen dat de stress bij mensen afneemt, worden ze vanzelf mooier. Dat zie je meteen in het gezicht, en het werkt veel beter dan 1001 middeltjes. Ik ben intussen acht jaar bezig in mijn zaak en ben klaar voor uitbreiding. Hiervoor hoop ik op een bijzonder pand op het Katarinaplein, veel groter dan waar ik nu zit. Op dit moment werk ik alleen. Maar in mijn nieuwe stulp wil ik graag samenwerken met andere mensen. Het wordt een groepspraktijk volledig rond stress en hoe we die uit de wereld kunnen helpen. Of toch minstens uit het Katarinaplein. Ik spreek over samenwerking met een natuurgeneeskundige, een stresscoach, een ayurvedische therapeut. Maar wie zich geroepen voelt om te helpen Hasselt stressvrij te maken, mag me altijd contacteren

De andere handelaars op het plein hebben in het begin ook echt wel geholpen. Er is gewoon een heel hoge gunfactor onder de handelaars. Er zijn twee kappers op het plein. Als kapper Wim ziek is, stuurt hij gewoon zijn klanten door naar Mariana. En omgekeerd! Toen optiek Lennert hun vijfjarig bestaan vierde, hielden ze opendeurdag. Ze vroegen alle handelaars op het plein om mee feest te maken. En dat deden we. Ieder droeg iets bij. Zo ook bij Tournee Locale op zaterdag 7 mei. We doen allemaal iets en hebben een gezamenlijke prijs aan het eind van de dag. Dat helpt een beginnende zaak dan vooruit.

Kijk! Tegenover mij is recent een nieuw koffiezaakje geopend. Die had het ook moeilijk in het begin. De inwoners stonden niet echt te springen voor een koffie op het plein. Maar wij als collega-handelaars spreken dan positief en vaak over dat nieuwe zaakje. Ik heb mijn klanten verschillende keren getrakteerd op ne koffie van hier tegenover. En zo verdwijnt de drempel die er in het begin is. Weet je, wij delen elkaars klanten en we weten dat van elkaar. De klant die bij mij komt, die haalt hoogstwaarschijnlijk ook de krant, een koffie of een nieuw kapsel op het plein. Als ik hoor dat mijn klant Brigitte in het ziekenhuis ligt, dan laat ik meteen even weten aan kapper Marina dat Brigitte wellicht niet naar haar afspraak daar zal komen. Is dat niet geweldig?”

Ik blijf wel in As wonen. Dat is om mezelf te beschermen. Als ik dicht bij huis zou werken dan zou dat niet goed zijn voor mij. Wel … vooral niet voor mijn relatie. Ik zou altijd aan het werk zijn. Mijn partner zou gek worden. Maar het is inderdaad echt een plezant plein. Dat plein is een dorp op zich. Als een klant bij mij heeft afgezegd, loop ik altijd even de wijk in om met iemand te gaan babbelen. Of om een glas te gaan drinken bij de wijnhandel op het plein. Dat heeft dan gegarandeerd meteen ook iedereen geweten. Minstens drie mensen spreken mij dan aan: ge waart wijn aan het drinken tijdens de uren. 

Echt: ik wil hier nooit weg. Als ik oud ben en versleten dan kom ik daar zitten. Dan kan ik ook toertjes over het plein wandelen. Als ik het geld had, dan had ik nu alvast iets gekocht. Als handelaar kijk je elke dag over het plein. Je ziet dezelfde mensen elke dag hun krant gaan halen. En als iemand die je elke dag ziet er eens niet is, stel je je al vragen. Ik denk dat het echt komt door de vierkante vorm, door de appartementen die er rond staan.

Hier is ook alles aanwezig! Op het Katarinaplein hebben we twee kappers, drie traiteurs, een gehoorcentrum, een strijkwinkel, een groepspraktijk van artsen, kinesisten en job-coaching, een diëtiste, een wijnhandelaar, een optieker, een immo-kantoor, een architect. Alles wat je moet hebben, vind je hier. Het breidt zelfs uit, ook als een olievlek. Er is nu een nieuwe zaak geopend op de Kunstlaan: Brousse. En het eerste wat we zeiden met de handelaars hier was: We gaan daar samen ene drinken.”

Buiten op mijn stoel werd ik deel van het plein. Mensen spraken mij aan en leerden mij kennen.

Verhaal opgetekend door: Jan-Willem Smeyers

Foto: Marieke Govaerts

"Gedurende meer dan twee weken probeer ik een afspraak te maken met Marieke Govaers. We krijgen elkaar maar niet aan de lijn. We spreken af, maar ik moet afzeggen. We doen een nieuwe poging. Maar Marieke valt in slaap voor het afgesproken uur.
Ik heb het gevoel dat Marieke eigenlijk geen zin meer heeft in het gesprek.
Maar uiteindelijk spreken we elkaar via de telefoon. Na welgeteld tien seconden kan ik mijn twijfel van tafel vegen. Marieke heeft duidelijk heel veel zin om haar verhaal te vertellen."