Koen: 37 graden, zo warm is een mens

 

“Ik wilde echt terug in de stad wonen. Destijds werkte ik in Brussel als TV-producer. We hadden twee auto’s en ik pendelde dagelijks naar het werk. Dat is een steek door het hart van een ecologist. Daar moest iets aan veranderen. Misschien was het verstandiger geweest om toen naar Brussel te verhuizen, maar om een of andere rede bleef ik in Alken plakken. 

Maar een tijdje geleden viel de beslissing: we zouden naar de stad verhuizen. Een huis zoeken in de Katarinawijk is geen sinecure. De meeste wijkhuizen zijn al na een paar dagen verkocht. Ik denk dat er een ‘intern systeempje’ in schuilt. Meestal gaan de huizen naar familie of kennissen. Uiteindelijk vond ik een toffe plek in de wijk, dicht bij het centrum en het stadspark en – het lijkt wel een voorbestemming – dicht bij het moederhuis waar ik geboren ben. De navelstreng wordt alsmaar korter. De Albrecht Rodenbachstraat nummer 9 werd mijn definitieve stek. Eén auto ging alvast de deur uit. Die was steeds zoek omdat die nog zelden werd gebruikt: we vergaten gewoon waar we hem hadden geparkeerd. 

Toen kwam de volgende uitdaging: mij inleven en inwerken in de buurt. Ik kreeg door toeval een voetje vóór door een werfongeluk! Tijdens de verbouwingen aan ons huis viel een bak puin uit de hijskraan pardoes op het dak van buurman Luc. Gevolg: het halve dak om zeep. En het was nog maar net vernieuwd. De zaken werden geregeld, het dak kreeg nieuwe pannen en ik kreeg elke dag verse koffie van de buurman. Dat zat dus al goed. Al snel volgde de kennismaking door het comité ‘Red het stadspark’ met Bruno, Luc, Rob, Béatrice, Yves en ga zo maar verder. Het park was het gemeenschappelijk doel.

De job in Brussel zegde ik vaarwel. Ik wilde – alweer – iets nieuws beginnen en liefst van al dicht bij huis. Toen ontstond ‘37 graden’, een bedrijfje dat op een creatieve manier omgaat met kunst, afval, voedsel….noem maar op. Wij maken er cadeautjes, en leuke gebruiksvoorwerpen van, die instellingen, besturen en bedrijven als geschenk kunnen gaven aan relaties en personeel. 

Als vaste stek hebben wij, partner Kim en ik, een deel van het oude OCMW-gebouw gehuurd. Wij ontwerpen veel dingen zelf maar het kan ook dat externe ontwerpers hun ideeën hier komen ontwikkelen. We gaan dan op zoek naar medewerkers uit het alternatieve circuit: Bewel, De Wroeter, psychiatrische instellingen en andere sociale werkplaatsen. We gaan eerst kijken wat die mensen (aan)kunnen en dan werken we voor hen een werkplan uit voor één welbepaald geschenk. Soms is dat een heel eenvoudig iets zoals het bestickeren van een notaboekje met 9 klevertjes die de medewerker willekeurig op de omslag mag kleven. 

Maar het kan ook iets complexer. We vonden veel afvalhout, aluminium buisjes en veren in de Jaga fabriek in Diepenbeek. Samen met CEO Jan Kriekels hebben we de Potop ontworpen, een mooie onderzetter. Jaga leverde het materiaal en wij zochten de mensen die de Potop konden en wilden maken. 

Zo hebben we tientallen ontwerpen gerealiseerd die we onze klanten aanbieden. De omvang van de bestellingen loopt erg uiteen. Gaande van 1 stuk online tot 4.000 stuks voor een grote onderneming. Dat alles wordt gemaakt in de ‘locale sociale economie’ maakt het product als het ware nog waardevoller.

Bij alle cadeautjes die wij leveren steken we een retourkaartje in de verpakking. Niet omdat het moet worden teruggestuurd maar het kaartje is een ‘appreciatiekaartje’ waarmee je persoonlijk de maker(s) van het geschenk je mening kan geven. Die feedback naar de medewerkers in de ateliers wordt enorm gewaardeerd. Het is de papieren versie van de vragen om feedback op talloze verkoopsites. De kaartjes worden verstuurd naar de makers in de werkplaatsen zelf en dat genereert daar enorm positieve energie. 

In de Katarinawijk is inmiddels ook een ‘Voedselbos’-project gestart. Dat is een lap grond aan de Oude Luikerbaan die ng wordt gepacht. Het is de bedoeling dat er fruit en groenten worden gezaaid en geplant zodat de buurtbewoners er kunnen gaan oogsten. Stel je de beplanting voor als een boomgaard met fruit- en notenbomen. Daaronder en daarrond is er plaats voor perken met laag fruit en natuurlijk groenten. Het Voedselbos zou een tegenhanger van de huidige landbouw moeten worden. Nu hebben we velden vol met één cultuur, één gewas, één variant van fruit. Dat willen wij  doorbreken want als daar een ziekte in komt, is alles om zeep. In ons Voedselbos houdt alles elkaar in evenwicht. Het ene jaar heb je met een opbrengst pech maar met andere gewassen geluk. Samen met de vrijwilligers van de buurt gaan we mensen van sociale werkplekken, bijvoorbeeld Vista – vroeger Basis - en De Wroeter,  opzoeken om in het Voedselbos te werken want er moet geplant en gezaaid en gewied worden.

Er zijn al mooie tekeningen en plannen van gemaakt door de buurt maar het ligt nu een beetje stil bij het stadsbestuur. Het gebied is ingekleurd als groen gebied maar wij kunnen niet zomaar een bos gaan aanplanten. 

De insteek van 37 graden is de verbinding met de sociale tewerkstelling. Het buurtcomité zorgt voor de plannen en de organisatie en wij zorgen voor enthousiaste medewerkers. Ik vind het een schitterend project al is nog werk aan de winkel. Bovendien is er ook nog de pacht die moet worden opgezegd. Het kost allemaal een beetje tijd. "

We gaan eerst kijken wat die mensen (aan)kunnen en dan werken we voor hen een werkplan uit.

Verhaal opgetekend door: Chretien Paesen

Foto: André Janssen

Chretien Paesen

"Koen Windmolders is geboren Hasselaar. Na heel wat omzwervingen belandde hij in Alken. Tot tien jaar geleden, de roep naar de stad hem te machtig werd. Koen wou weer naar Hasselt stad en liefst van al in de Katarinawijk. Hij zocht en vond – zij het moeizaam – een plek. Op een boogscheut van zijn geboortehuis, het oude Moederhuis.
Koen raakt niet  uitgepraat over 37 graden, de Katarinawijk en de buren. Hij laait van enthousiasme en verstaat de kunst om geestdrift over te brengen. Het is duidelijk dat de inplanting van 37 graden in de wijk, het stadspark, het Voedselbos, de BBQ’s-feestjes en picknicks van hem een blije mens maken."