Carlo Valkenborgh en Ingrid Verbeemen: Luna tovert altijd een lach op het gezicht van mensen

Carlo: Mijn vrouw Ingrid en ik zijn allebei van Hasselt. We woonden een tijdje in Runkst. Daar bracht onze zoon Nils zijn eerste levensjaren door. In 1987 kochten we dit huis aan de Oude Luikerbaan. Vijf jaar later werd onze dochter Luna geboren.

Na ingrijpende verbouwingen, zo’n twintig jaar geleden, heeft ons huis de vorm gekregen die het nu heeft. We hebben hier een heel fijne tijd gehad met onze kinderen en we wonen hier nog altijd graag. Ons Luna wordt dit jaar 30, maar ze woont nog bij ons in omdat ze een heel bijzonder kind is. 

We wonen hier dicht bij het centrum, de supermarkt en de invalswegen. Dicht bij mijn werk ook. Ik ben leerkracht fotografie op de Academie. Als ik om 18u10 start met werken, kan ik om 18u05 thuis vertrekken en nog ruim op tijd zijn. 

Ingrid en ik hebben geen groene vingers. Gelukkig vraagt ons stadstuintje heel weinig onderhoud. Het is een uitbreiding van onze woonruimte, met veel groen en een gigantische berk die boven de nok van ons dak uitsteekt. Dankzij die boom zitten we goed beschut. Dit is onze secret garden. Het tuinhuisje, een voormalige duiventil, is nu het prinsessenkasteel voor onze kleindochter van vier, compleet met roze strikjes, een kristallen lustertje en een theeservies uit de Kringwinkel.

Ingrid: Omdat we hier al zo lang wonen hebben we al heel veel buren gehad. Met alle naaste buren hadden we een goede relatie en nu nog. Toen onze kinderen klein waren, woonden hier ook veel andere kinderen waarmee ze konden spelen.

Carlo: We juichen een aantal initiatieven in deze buurt toe, zoals het kippenproject Let’s Tok in het Stadspark, dat door Hilde Stevens in gang is getrokken. Luna en onze kleindochter vinden het plezant om naar die kippen te gaan kijken. 

We willen onze energie in de zorg voor ons gezin steken. Daarom komen we er niet aan toe om hulp te bieden bij buurtprojecten, maar wij doen op onze manier aan buurtwerking. (lacht) 

Zo gaan we bij de start van Tournée Locale een uitvergroot beeld ophangen achter het raam aan de straatkant. Het is een foto van Luna in haar wild enthousiasme. Zo was ze toen, als zesjarige, en zo is ze nu nog: ongegeneerd, uitzinnig lachend. Mensen die haar kennen, weten dat ze een heel opgewekte jongedame is, met nog kinderlijke streken. Ze tovert een glimlach op ieders gezicht.

En we staan ook bekend als de bewoners van ‘het huis met de hondjes’!

Ingrid: Achter het raam aan de voorkant van ons huis staan twee goudkleurige beelden van hondjes. Die kleed ik aan volgens thema’s als carnaval, Kerstmis, Halloween, Star Wars en de Jeneverfeesten. Toen onze zoon trouwde,  waren de hondjes verkleed als bruidspaar. Mensen uit de buurt blijven regelmatig voor het raam staan om naar ze te kijken, en vertellen me zelfs wanneer het tijd is voor een andere outfit. (lacht). Ik geniet ervan om nieuwe thema’s uit te werken en nieuwe kledij te maken. De kleinkinderen vinden het fijn om me daarbij te helpen.

Carlo: Die hondjes, dat is een knipoog naar de buurt. Ik hoorde iemand buiten ooit luidop zeggen: “Hier word ik gewoon iedere dag blij van!” (lacht)

Ingrid: Ons leven is niet altijd gemakkelijk geweest maar we zijn positief ingesteld. Ik heb een heel goed leven op dit moment. Ik ben met pensioen, Carlo werkt nog, onze kinderen en kleinkinderen zijn gezond. Wat me gelukkig maakt is datgene wat ik elke dag kan doen. Als Carlo met pensioen is volgend jaar, is er iets meer vrijheid om buiten de schoolvakanties samen dingen te doen. Dat lijkt me wel leuk. Verder hebben we alles al. Concrete dromen heb ik daarom niet. Vroeger droomde ik wel van een Ford Mustang. (lacht) Toen ik met pensioen ging, heeft Carlo een witte Ford Mustang geleend van een collega van de Academie en daarmee heeft hij mij verrast op mijn werk. 

Carlo: Het glas is hier altijd halfvol, ja. Ik vind het fijn dat we onbezonnen verder kunnen doen met waar we mee bezig zijn, zoals de gebruikelijke grootouderactiviteiten - met de kinderen naar de Efteling gaan bijvoorbeeld. We gaan ook vaak naar tentoonstellingen in Brussel. Luna doet dat heel graag. Ze spreekt niet veel, maar gebruikt gebaren om ons te vertellen wat ze ziet: een bloem, de kleur blauw, enz. Wij genieten ervan als we zien dat Luna iets kan oppikken van die tentoonstellingen en dat zij er plezier aan beleeft. Soms gaan we met haar naar een optreden. Daar kan ze ook van genieten. Tijdens een optreden van Little Steven Van Zandt, de lead gitarist van Bruce Springsteen, ging Luna helemaal uit de bol. 

Omdat we alles al hebben, koesteren we die dingen waar we onszelf één keer per jaar op trakteren. En we willen ook een beetje downsizen omdat we vinden dat we te veel spullen hebben. Maar dat is minder een droom en meer een taak. Daar hebben we hopelijk nog dertig jaar de tijd voor. (lacht)

 

Warme zorgzaamheid (ver)bindt, net als humor en creativiteit.

Verhaal opgetekend door: Bernadet Wehenkel

Foto: Nils Valkenborgh

Bernadet Wehenkel

"Carlo Valkenborgh en Ingrid Verbeemen wonen met hun dochter Luna op de Oude Luikerbaan, vlakbij het Stadspark.
Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Ze vertrekken altijd vanuit de overtuiging dat voor hun het glas halfvol is. De uitdagingen en hindernissen in het leven, die overwinnen ze stuk voor stuk, samen! Warme zorgzaamheid (ver)bindt hen, net als humor en creativiteit."