Bruno: Als iemand hier in de handen klapt, komen de buren kijken!

Toen architect Bruno Ruysschaert in 1999 van Tongeren naar Hasselt verhuisde kon hij niet vermoeden dat hij zo sterk zou verankeren met de stad en vooral met ‘zijn’ wijk, de Katarinawijk.

"Ik ben met mijn echtgenote Veronique en drie kinderen Benoit, Isabeau en Monica naar Hasselt gekomen, niet omdat ik niet graag in Tongeren woonde maar omdat Veronique hier in het Koninklijk Atheneum les gaf. We zochten en vonden in de Katarinawijk, meer specifiek de Albrecht Rodenbachstraat een schitterende plek om te wonen en te werken. Het was altijd mijn doel om in de stad te wonen, vroeger in Tongeren en nu al 22 jaar in Hasselt en dat gaat waarschijnlijk niet veranderen. Aanvankelijk werkte ik voor het OCMW maar later oefende ik het beroep van architect uit op mijn adres. In de beginjaren als ‘Hasselaar’ zocht ik vooral contact met de naaste buren en hebben we heel leuke momenten beleefd. Maar ik ben nogal sociaal expansief, zocht, vond en ontmoette al snel toffe mensen in de naburige straten. Als een inktvlek breidde de contactenkring zich uit over heel de wijk, de Katarinawijk. Alles liep – en loopt nog steeds – zoals het moet lopen. Veronique werkt, de kinderen studeren en ik heb ook de handen vol.

Al spoedig bleek dat de Katarinawijk niet zomaar een mooie maar slapende wijk was. Dat is duidelijk gebleken toen de stad grootse plannen had met het stadspark. Bijna per toeval werd tussen de struiken een aankondiging ontdekt waarin Hasselt haar voornemens met het park bekendmaakte. Mijn diep respect voor de natuur en het ecologisch evenwicht kreeg een dreun. Moeizaam kreeg ik inzage in de plannen maar ook in de voorschriften en die bleken niet overeen te stemmen. Toen is het ware karakter van de Katarinawijk naar boven gekomen. In een mum van tijd schaarden tientallen zich samen om het park te redden. ‘Red het Stadspark’ was geboren en ik werd de voortrekker. De wijk bleek klaarwakker en solidair. Hele gezinnen op bres voor ‘hun park’. Door de  vele acties van ‘Red het Stadspark’, zowel in de wijk als daarbuiten,  lieten ook de destijdse burgemeester, schepenen en gemeenteraadsleden zich niet langer onbetuigd. Er werden andere studies besteld en plannen ontworpen. Het resultaat is dat vandaag een heel nieuw plan is uitgewerkt en dat het door zoveel medewerking van wijkgenoten en sympathisanten tot stand is gekomen. Dáár krijg ik het warm van. Dát is de plek waar ik wilde wonen, leven en werken. Over een paar jaar zien we het eindresultaat.

Van het een kwam als vanzelf het ander. Mijn engagementen in de wijk wekten de belangstelling van de buurtbewoners die bezig waren met de Virga Jessefeesten. Ik kende de Kroningsfeesten van Tongeren maar was nog niet ‘ingewerkt’ in het systeem van Rotten van de VJ-Feesten. Ik wist maar al te goed dat een degelijke wijkwerking het grote verschil kan maken. En plots kwam de vraag of ik voor het Rot TAW (Toekomststraat-A.Rodenbachstraat-Welvaartstraat) de leiding wou nemen. Ik beschouwde het als een hele uitdaging maar tegelijk ook als een grote eer. De gedachte dat de wijkbewoners uitgerekend mij daarvoor viseerden bezorgde mij wel – eerlijk toegegeven - enige trots. Vandaag zijn we, dankzij een hele ploeg enthousiastelingen, bezig met plannen, budgetten en ontwerpen. Er ligt heel wat werk op de plank. Het Rot leiden geeft voor mij niet het ‘ik voor hen’-gevoel maar een ‘zij met mij, zij-aan-zij’-beleving.  Je zal het zien: In 2024 pakken we uit met een schitterend project. Eentje dat verder gaat dan bloemen en lichtjes maar daar ga ik nog niet teveel over loslaten. Dat de buurt- en wijkbewoners van Katarina in al die dingen zo aaneen klitten geeft mij telkens een enorme boost in de drive tot engagement. Je voelt letterlijk de verbondenheid met oud, jong en met gezinnen die hier wonen.

Het feit dat ik in de beginjaren – komende van Tongeren – slechts traag contacten kon leggen is nadien in een snelvaart geëvolueerd naar een toestand waarvan ik vandaag durf zeggen dat ik de straat terug heb samengebracht. En na de straat de wijk. Het mag misschien wat ‘hautain’ klinken. Het is wél een feit dat, als er één iemand in de handen klapt, er meteen buurtbewoners zijn die komen kijken. Dat was vroeger helemaal niet zo. Toen zat ieder op zijn eiland. Voor mij is de verhuis naar de Hasseltse Katarinawijk een van de mooiste stappen in mijn leven geworden. De Katarina’s zijn een warme gemeenschap waar ik mij – hoe langer, hoe meer, in thuis voel.

Ik denk elke dag aan de mogelijke resultaten van het ‘Red het Stadspark’ en het Rot TAW, maar ook aan de jaarlijkse feestjes in de wijk. Elke stap dichter bij de deadline betekent ook een beetje opbouw van de spanning. En dan groeit ook altijd weer het leuke gevoel van ‘erbij te horen’ en iets te doen. Een goed voorbeeld is het jaarlijkse zomerfeest in het stadspark. Heel belangrijk voor ons als buurtorganisatie maar nog belangrijker voor heel de wijk. Dat is het ideale moment om de mensen, en vooral de nieuwe bewoners van Katarina, bijeen te brengen.  Samen dingen ondernemen om dan uit te kijken naar de resultaten is geen nachtmerrie maar een mooie droom. ’t Is te hopen dat ik die nog lang mag dromen."

Ik denk elke dag aan de mogelijke resultaten van het ‘Red het Stadspark’ en het Rot TAW, maar ook aan de jaarlijkse feestjes in de wijk. Elke stap dichter bij de deadline betekend ook een beetje opbouw van de spanning. En dan groeit ook altijd weer het leuke gevoel van ‘erbij te horen’ en iets te doen.

Verhaal opgetekend door: Chretien Paesen

Foto: André Janssen

Chretien Paesen

"Ik heb tijdens het gesprek een zeer eerlijk-gedreven man gehoord. Héél aangenaam en zonder veel poeha. Hij had het gesprek zeer goed voorbereid met netjes uitgetikte verslagen en bevindingen. De koffie en de sfeer waren prima."