Béatrice: Hoeveel is genoeg?

“Ik heb me altijd afgevraagd waarom alles in en om het huis op korte termijn weer eens 'vernieuwd' moest worden. Een zoveelste nieuwe fiets bijvoorbeeld, die met een kind 'meegroeide'... net als kleren en schoenen, of zelfs een wat oudere badkamer... 

Toen onze tweeling twaalf was, hadden we intussen al zes fietsen aangeschaft x2... 

Dat zette me aan het denken. Ook onze auto die vier dagen per week 'werkloos' voor de deur stond, was bijna een obstakel. Daarom gingen we in de Hasseltse Fietsbar luisteren naar een gesprek over autodelen. In plaats van voor elk huis een auto, kon een 'gezamenlijk' exemplaar veel geld en vervuiling uitsparen. Op die bijeenkomst ving ik ook op dat er in Tongeren een fietsuitleendienst bestond voor kinderen, overgewaaid vanuit het Gentse 'Op Wielekes' Systeem en de Transformisten. 

Het zaadje was geplant. Delen in plaats van ieder voor zich hebben. Dat knoopte ik in mijn oren. 

Zuinig omgaan met dingen was al een rode draad doorheen mijn kinder- en jeugdjaren. We hadden het thuis niet breed, zeker sinds mijn mama overleed toen ik twaalf was en mijn papa er alleen voor kwam te staan met drie kinderen. Het deed me inzien wat echt van waarde is in het leven. Mijn mama die me tot het einde stimuleerde om goed te studeren, viel weg en ik voelde me losgeslagen. Ik rebelleerde en kon me niet concentreren op studies allerhande.  

Mijn oma waakte intussen over ons gezin en motiveerde mij in mijn pogingen om een zelfstandig leven op te bouwen.

Op mijn achttiende ging ik het huis uit, ik vond op een baantje als restaurantverantwoordelijke. Ik volgde toen kunstonderwijs en als eindwerk presenteerde ik mijn objecten, gemaakt van plastic Contrexflessen: een aanklacht tegen de plastic afvalberg. Waarom geen kraantjeswater drinken, vond ik, toen de huisarts mijn oma Contrex (kalkhoudend, net als kraantjeswater) voorschreef. 

Opletten was de boodschap, vond ik, zodat ik geen onnodige dingen in huis haalde. 

Mijn toenmalige partner was het niet altijd eens met mijn herstel- en hergebruiktheorieën. Hij hechtte nog veel belang aan bezit en kon ook moeilijk overschakelen op zoiets 'drastisch' als vegetarisch eten. Ik had een afkeer gekregen van de vleesproductie die totaal geen rekening houdt met dierenwelzijn, die een dier als een ding ziet dat moet opbrengen, niet als een wezen met gevoelens en een typisch gedrag. Veganisme ligt me heel goed en zo hoef ik me niet schuldig te voelen tegenover dieren. Die trend zal zich sowieso doorzetten, ook om klimaatredenen.

Toen onze tweeling geboren was, kreeg ik op mijn werk ontslag, wegens niet meer 150 % inzetbaar zoals voorheen. Ik had intussen ook nog de (gedeelde) zorg voor mijn ouder wordende oma die in haar (te) grote huis wou blijven wonen. De familie van mijn mama werd ingeschakeld om beurtelings voor haar te zorgen. Oma was uit het Brusselse afkomstig en streek toentertijd met mijn opa neer in het huis waar ik nu woon: ik kon het overnemen na haar dood. Uiteraard niet zonder inspraak van de hele familie en de goedkeuring van mijn twee nonkels die er, met een knipoog, op rekenen dat ik ook hen ooit de helpende hand wil reiken, zoals ik dat met oma had gedaan. 

Zo landde ik in het grote huis dat oma met haar gezin van zeven had bewoond. Ik woon er met mijn drie kinderen, sinds mijn scheiding als alleenstaande co-ouder. De garage, gelukkig zonder auto, diende algauw als ruimte voor mijn nieuwe project: de (kinder)fietsbibliotheek. In juli 2018 lichtte ik mijn buren in en vroeg of zij nog fietsen teveel hadden en wilden meewerken aan dit buurtinitiatief. In december hadden we al zestig fietsen in de garage staan! Buren kwamen een kijkje nemen en boden aan in te staan voor herstellingen van defecte fietsen. Ook mijn broer & zus assisteerden. Mijn buurjongen Benoit Ruysschaert kwam langs en was zo enthousiast over het idee van lenen, herstellen en hergebruiken dat hij het project opnam in zijn studie Circulair Ondernemen.

Zo maak ik stap voor stap mijn droom waar: minder kopen; herstellen en hergebruiken; lenen en rijk leven zonder veel geld. Zonder in te boeten aan comfort. 

En de kamer die onbenut stond, gaf ik te leen aan een jong Iraaks meisje op de vlucht...

Ik hoop anderen te inspireren om mee te bouwen aan een betere wereld. Die begint ook bij jezelf. Door naar anderen te kijken en te wachten, komen we er niet. Maar vraag je eens af: Hoeveel is genoeg?

Dan komen de ideeën vanzelf...”

Ik hoop anderen te inspireren om mee te bouwen aan een betere wereld. Die begint ook bij jezelf. Door naar anderen te kijken en te wachten, komen we er niet. Maar vraag je eens af: Hoeveel is genoeg? Dan komen de ideeën vanzelf...

Verhaal opgetekend door: Vie Kuijken

Foto: Jos Vannitsen