Ieder jaar staan we met deMens.nu op de camping van Pukkelpop. De festivalgangers kunnen bij ons terecht voor informatie over vrijzinnig humanisme of gewoon voor een fijne babbel. Maar toen we vanuit onze tent de lucht zagen wisten we het meteen: er komt wat aan. Dit is serieus. Nadat er een sterke wind opstak werd het ineens donker, terwijl het nog maar zes uur was. De lucht kleurde groen en er hing een vreemde geur in de lucht. Je voelde meteen dat iets niet pluis was. Plots brak de storm door met hagel zo groot als golfballen.
Omdat het die week warm weer was, liepen veel festivalgangers rond in zomerkleren. Onze eerste reactie was om de T-shirts van onze infostand uit te delen om hen te beschermen tegen de hagel. Niet veel later brak de hel los en maanden we iedereen die we zagen aan om bij ons te komen schuilen. Tenten gingen waaien, masten vielen om en de wind was zo sterk dat de hagel haast horizontaal neerkwam. We hadden een stevige tent met een zware vloer, maar moesten ons toch met man en macht vasthouden opdat hij niet zou wegvliegen. We hebben de jongeren kunnen opvangen in onze stand, maar eigenlijk hadden we het zonder hen niet kunnen redden. Daarvoor zijn we elkaar nog steeds dankbaar.
Als zoiets gebeurt, ga je in survivalmodus en wil je gewoon iedereen helpen. We vonden op dat moment veel steun bij elkaar waardoor er even minder paniek was. Intussen begon echter het nieuws te verspreiden dat er festivalgangers waren overleden. De jongeren probeerden wanhopig vrienden of het thuisfront te bellen, maar toen niemand ontvangst kreeg door het overbelaste netwerk was de chaos compleet. Achteraf bleek dat een meisje vlakbij ons was gestorven doordat een mast op haar tent was gevallen. Toen de muziek uitging en de sirenes klonken, begon het pas echt door te dringen.
Eenmaal de ravage duidelijk was, gingen we in het wilde weg op zoek naar onze vrijwilligers en collega’s. Sommigen onder hen hadden verschrikkelijke dingen gezien die nog altijd op hun netvlies staan gebrand. We waren één collega kwijt die naar de wei was. Toen ze aangestrompeld kwam, viel er een last van mijn schouders. Het rampenplan werd afgekondigd en ook de buren van de wijk Kiewit hebben er alles aan gedaan om de jongeren op te vangen. De solidariteit die we toen zagen, was hartverwarmend.
Omdat we er als deMens.nu zo dichtbij stonden, wilden we ook na de ramp hulp bieden. Daarom hebben we samen met andere levensbeschouwingen voor een afscheidsplechtigheid gezorgd. De ouders van de slachtoffers werden opgevangen door consulenten die hen doorheen heel het proces hebben bijgestaan. Het jaar nadien stonden de collega’s klaar voor iedereen die tijdens het festival nood had aan een luisterend oor. Het deed ons deugd om op deze manier een verschil te kunnen maken, zeker omdat het ons allemaal heel persoonlijk heeft geraakt.
Een kwartier, langer heeft het niet geduurd. In mijn beleving leek het wel een eeuwigheid. Het hele gebeuren heeft een diepe indruk op me nagelaten en zal me altijd bijblijven. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik denk aan de minuut stilte tijdens de editie in 2012. Tussen al dat volk kon je een speld horen vallen. Zelfs jaren later werd ik ongemakkelijk wanneer ik een sirene hoorde. Achterafgezien is het straf dat er maar vijf doden zijn gevallen, zeker als je weet dat er tienduizenden festivalgangers waren op een plaats met zo’n enorme ravage. We hoorden later dat de storm een kleine bocht maakte waardoor de grootste inslag werd gebroken, anders was de ramp nog groter geweest. Een mens staat gewoon machteloos tegen zo’n natuurkracht. Maar de solidariteit die we toen zagen, die zal ik nooit vergeten.
We hebben de jongeren opgevangen in onze stand, maar eigenlijk hadden we het zonder hen niet kunnen redden. Daarvoor zijn we elkaar nog steeds dankbaar.
