Wat heeft dat lang geduurd zeg! Corona was geen lachertje. Het doet ons nog steeds terugtrekken tot onze eigen bubbels. In eerste instantie was het zwaar, maar stiekem misschien ook een opluchting voor sommigen. Eindelijk gedaan met die drukte, eindelijk tijd kunnen maken voor onze meest dierbare personen. Nu hebben we enigszins de draad terug opgepikt en voelen we stilaan de uitputting. We verlangen alsmaar meer naar elkaars gezelschap, naar het zien van de medemens in levende lijve. En dat leek ook het centrale gedacht en gevoel te zijn op een (voor mij) eerste ontmoetingsmoment met de vrijwilligers.
Want het zat ook onze mentors dwars. Al dat werk van die vrijwilligers, waarbij een collectieve dankjewel maar moeilijk georganiseerd kon worden. Na een half jaar was de nood het grootst: een nieuw ontmoetingsmoment moest plaatsvinden. Ondanks de vele vraagtekens tijdens de voorbereiding, hebben ze toch iets moois op poten gezet wat zeker voor herhaling vatbaar is. Óók in tijden van corona.
Het is anders, maar het is éindelijk weer samenkomen. In aparte bubbels/lokalen, allemaal keurig op anderhalve meter van elkaar, zittend achter aparte tafels waar we allemaal een unieke superhelden identiteit kregen toegewezen. Voor mij stond er uiteraard een Pokéball op, maar ik werd natuurlijk omringd door alle superhelden uit DC en Marvel. Het stond ook ergens genoteerd op een groot wit blad: superhelden. En als je voor de eerste keer met iedereen in contact komt, dan kan je dat moeilijk tegenspreken.
Stuk voor stuk geweldige mensen. Mensen zonder vooroordelen die elk vanaf minuut 1 staan voor openheid en het accepteren van elkaar. Door mijn werk heb ik (achteraf gezien met grote spijt!) het aperitiefje moeten missen. Maar al snel werd duidelijk dat het voor ons allemaal stiekem een 2de thuis is.
Waarom? Ik zal beginnen met het vies goeie eten. Véél respect voor de madam achter de schermen die op haar leeftijd voor 20+ mensen in bubbels, in haar eentje, al dat lekkers bereid heeft. Meestal trek ik mezelf terug als ik het woord veggie hoor vallen, maar het was zéker een aangename kennismaking!
(Om te stoefen naar m’n vrouw, had ik stiekem ook een foto gemaakt van het menu.)
Bovendien zat er een leuke quiz verwerkt in de planning. Een quiz vol schiftingsvragen, want het zou maar eens moeten voorkomen dat er ex-eaquo’s uitkomen wanneer iedereen al een aantal glazen wijn op heeft. Slim bekeken, of dat dachten we toch. Want wat was het resultaat: ex-eaquo! Ofwel het gevolg van de onwaarschijnlijke toevalligheid waarin vrijwilligers Wendy en Chretien er opgeteld exact even ver naast zaten, ofwel de invloed van het glaasje wijn dat Jana (#shameonJana) dacht te vermijden in haar telling. Ik werd 5de, dus als neutrale partij ben ik gerechtvaardigd om te stellen dat het 2de waarschijnlijk het geval was. Gelukkig was er genoeg inspiratie om nog een laatste shiftingsvraag uit de mouw te schudden met de maximum bowlingscore van Serge, om toch een winnaar te vinden. En het zij zo, proficiat Wendy! Iets minder proficiat aan Jana, die nog eens voor de zekerheid moest rondvragen of Wendy wel degelijk er het dichtste bij zat 😉.
Neenee, uiteraard zijn we alle consulenten één voor één dankbaar om alsnog in deze tijden voor ons door te zetten. Ik heb er enorm van genoten, het kon niet lang genoeg duren en ik kijk nu al uit naar het volgende moment dat we met zijn allen nog eens samenkomen. Want natuurlijk is het lekkere eten of een leuke quiz niet de enige reden om het huisvandeMens een 2de thuis te noemen. Zonder boe of bah kan je, ook als vrijwilliger, je verhaal kwijt bij mensen die willen luisteren. Zonder enig vooroordeel staat iedereen ervoor open om van elkaar bij te leren. Ieder bewondert en erkent de talenten van elkaar. Met dié ingesteldheid leven is niet voor iedereen weggelegd. Maar het is een zekerheid dat het huisvandeMens een plaats is waar dit centraal staat, en je je geen zorgen moet maken over eender welk aspect van jezelf.
- Robin Schrijvers, vrijwilliger huisvandeMens
Foto’s door Chretien Paesen.
