Column van Hans Hendrickx
Menselijkheid is geen vanzelfsprekendheid. Ik geloof dat ons mens-zijn verborgen ligt in de curiositeit. Die nieuwsgierigheid drukt een mens met de snoet op de feiten en confronteert hem met zijn assumpties over de wereld. Laat me je even transporteren in mijn imaginaire teletijdmachine…
Je bent een puberende twaalfjarige die aan de poort van het humaniora staat. Je puisten staan op springen, je okselhaar kietelt en je onzekerheid floreert. Mogelijk word je ongesteld, anders groeit er een baard in je keel. Kortom, je hormonen racen door je bloed als een paard dat beseft hoeveel geld er op haar gewed werd. Gedurende de tijd dat je op de speelplaats vertoeft, zoek je voornamelijk herkenning. Een luisterend oor dat gelijkaardige eigenaardige ervaringen beleeft. Je medescholieren komen voornamelijk uit de regio, dat is namelijk het makkelijkst voor de ouders. Niettemin treed je in contact met kinderen van een andere origine en met kinderen uit een armoedig gezin, hetgeen je allemaal vrij weinig scheelt zolang je populariteit er niet onder lijdt. Gedurende deze zes jaren maak je veel vrienden en minstens evenveel huiswerk.
Proficiat! Diploma in de brievenbus. Het toeval wil dat je in een vrije maatschappij in het Westen leeft en de opportuniteit krijgt om verder te studeren. Je hebt zelfs de keuze tussen allerlei richtingen die utopische arbeidsperspectieven beloven. Goedgemutst begin je aan een unidiversiteit (unief of hogeschool). Je bent nu achttien jaar en je denkt te weten hoe de vork in de steel zit. Je hebt immers geproefd van de liefde, ijzersterke vriendschappen gesmeed en meer morele waarden ontwikkeld dan de katholieke kerk in de laatste twee eeuwen. Regelmatig klop je jezelf op de schouder omwille van je intelligentie en je gevatheid. In de unidiversiteit verbreedt jouw sociale kring aanzienlijk. Je ontmoet niet enkel mensen uit andere provincies, maar zelfs uit andere landen (uitwisselingsstudenten). Deze ratatouille van verschillende culturen wordt op smaak gebracht met gedeelde interesses, besprenkeld met wat maturiteit en in het beste geval een snuifje wederzijds respect. De toekomst schittert als een ster aan de hemel, je hoeft louter nog je hand uit te steken.
Wat ruik je daar? Zijn het de roterende kippen-aan-het-spit van de wekelijkse donderdagmarkt? Nee, eerder de geur van gebakken lucht in vacatures! Vol goede moed snuister je tussen de aanbiedingen alsof je in een soldenbak grabbelt. Je mikt op een betrekking waarin je jezelf kunt ontplooien en verrijken tegen een acceptabel salaris. Na een twintigtal sollicitaties betrekt je zonnige gemoed en uiteindelijk ben je allang blij dat je gekozen wordt voor eender welke functie. De tijd laat zich door niemand temmen en de jaren verstrijken. Onverwachts druppelen filosofische vragen doorheen je lijf. Wat is hier het nut van? Waarom doe ik dit? Wat maakt me werkelijk gelukkig?
Het is van belang je te realiseren dat je je dan in het humaaniora bevindt. Vergeet niet dat anderen, ongeacht hun kleur, ras of sekse, ook kampen met hun existentie. In die wetenschap verwelkomt het humanisme de open dialoog, zodat je je kan verdiepen in meest elementaire studiediscipline die er is: levenskunst. Ik verzoek je het verhaal van de ander te horen als een devoot psycholoog en zijn ideeën nieuwsgierig te dissecteren als een gepassioneerd breinchirurg. Je zal je verbazen over de hoeveelheid perspectieven die je zal ontwaren. Zulke curiositeit is de stookolie om de vlam van je menselijkheid te ontsteken. Althans, volgens mij toch.
Hans Hendrickx
Menselijkheid is geen vanzelfsprekendheid. Ik geloof dat ons mens-zijn verborgen ligt in de curiositeit
