In deze maanden was er vooral sprake van teamwork, elkaars frustraties begrijpen, op tijd rust nemen, doen wat de overheid van je verwacht, ouders en leerlingen behelpen en steun zoeken bij elkaar. Er was geen ruimte voor wie wat wel/niet heeft gedaan. We hebben allemaal gedaan wat we konden in functie van de volksgezondheid en het welbevinden.
Joey Max
Leerkracht NCZ/vrijwilliger huisvandeMens Hasselt
Wat begon met een nieuwsbericht over de status in een land ver van ons bed mondde uit tot een epidemie die heel de wereld in zijn band houdt. Scholen werden opvangplaatsen voor leerlingen waarvan de ouders niet thuis konden werken, leerkrachten leerden werken met het concept ‘online afstandsonderwijs’ en tenslotte kwam er een zware logistieke rol bij zodat de laatste maand de school als het ware een éénrichting parcours werd met bubbels en planningen dat soms te zot voor woorden was. Het was een pittig voorjaar en een sobere afsluiter van het schooljaar. Maar hoe zwaar het ook was, slaagde iedereen erin om op hun eigen autonome creatieve manier het beste uit de kast te halen. Er was niet alleen oog voor de leerplandoelen en termen maar vooral het welbevinden stond hier centraal.
Als leerkracht niet confessionele zedenleer in het lager onderwijs heb ik alle fases meegemaakt. Mijn leerlingen uit het 5de en 6de leerjaar hadden gewerkt aan een programma waarin we leuke activiteiten gingen doen voor bewoners in het rusthuis. Toen het duidelijk werd dat vooral de 65-plussers risico liepen werd deze activiteit uitgesteld met de hoop dat dit maar ‘een tijdje’ ging duren. Twee weken later werd de school gesloten. Vanuit onze inspectie werd aangeraden om alle uren in 1 school te presteren. Voor mijn welbevinden was dit in het begin vervelend, want je hebt het gevoel dat je een andere school in de steek laat. Maar de volksgezondheid primeert in dit verhaal. We werden vooral ingezet om de opvang te doen en na te denken over projecten met andere leerkrachten LBV om in te zetten op het welbevinden van de leerlingen. Het probleem te kaderen en een hart onder de riem te steken. Er werd een heus online platform opgebouwd waar leerkrachten hun projecten, ideetjes, inspiratie op konden zetten waar je dan gebruik van kon maken. Het begin van deze periode was bang afwachten met toch een sprankeltje hoop dat dit van korte duur ging zijn. Toen de laatste maand in ging en de leerlingen in bubbels weer naar school konden komen, heb ik deze momenten waardevol benut door gesprekken aan te gaan, mee na te denken, mee te spelen met iedereen die daar behoefte aan had. Mondmaskers waarvan je flaporen krijgt en hand gel dat niet bepaald een geparfumeerde reuk heeft waren plots niet meer zo erg.
In deze maanden was er vooral sprake van teamwork, elkaars frustraties begrijpen, op tijd rust nemen, doen wat de overheid van je verwacht, ouders en leerlingen behelpen en steun zoeken bij elkaar. Er was geen ruimte voor wie wat wel/niet heeft gedaan. We hebben allemaal gedaan wat we konden in functie van de volksgezondheid en het welbevinden.
Dus bij deze wil ik aan alle collega’s LBV, de klasleerkrachten, directies een uitgesproken welverdiende dikke duim uitsteken en krijgen jullie van mij een staande ovatie op al dan niet de meest bijzondere 5 oktober ooit!
Joey Max
Leerkracht NCZ/vrijwilliger huisvandeMens Hasselt
