Humaaniora
Stel je eens voor dat je huisdier je vraagt hoe het voelt om mens te zijn. Zouden we aan de hond uitleggen dat we onze likjes exclusief bewaren voor onze geliefden? Zouden we de kat vertellen dat we zelden krabben, tenzij het is om rond te komen? Hoe leggen we aan de goudvis uit dat we onze longen met lucht vullen, terwijl we bezig zijn die te vervuilen? Onze menselijkheid kenmerkt zich door zijn veelzijdigheid: we kunnen ons laten meevoeren door onze emoties als een gedeserteerd schip op de oceaan of ons vastklampen aan het anker van de rede en erop vertrouwen dat dit anker zwaar genoeg is. Daarnaast kunnen we onze talrijke gedachten als heiligen aanbidden en aldus met het hoofd in de wolken leven in plaats van op aarde. Onze hoop kan zich zelfs richten tot een god, waarbij we tegelijkertijd de innerlijke scepticus aan het kruis nagelen.
