Half juni nam ik afscheid van mijn lieve oma. Mijn Moemoe, mijn partner in crime, mijn heldin. Het was niet dat vervloekte virus dat haar te pakken kreeg, maar dementie. Al deed de coronacrisis haar geen goed. Hoezeer het zorgpersoneel ook zijn best deed en de benen vanonder het lijf liep, hoe vaak ik ook zwaaide aan het raam, alle videochats ten spijt: langzaam maar zeker zag ik hoe ze steeds meer in haar eigen wereld weggleed, om uiteindelijk van deze wereld te verdwijnen. En daarin was ik niet alleen. Honderden getuigenissen stroomden de voorbije maanden binnen op mijn werk: kinderen, kleinkinderen en partners waren de wanhoop nabij dat ze hun geliefden niet meer van dichtbij mochten zien.
De vele schreeuwen om hulp werden na verloop van tijd schreeuwen van verdriet omwille van het verlies. Of je nu een aantal maanden, vijf jaar of twintig jaar geleden iemand verloor die je dierbaar was: makkelijk is 1 november voor niemand. Maar deze Allerheiligen zijn mijn gedachten in het bijzonder bij iedereen die in 2020 afscheid moest nemen van iemand die hem of haar nauw aan het hart lag. Vandaag verbonden in verdriet, straks samen sterk.
Ann Willems
